Պատվածքը առնետների
և կատուների մասին էր: Մի օր հերոսներից մեկի տան կտուրում ձայն է լսվում: Մտածում
է, որ առնետներ են: Առավոտյան նա իր հորը ասում է, մեր տանը առնետներ կան, սակայն հայրը
ասում է, որ այդպիսի բան չի կարող լինել:
Առնետը
կենդանու տեսակ է, մենք
բոլորս էլ գիտենք, սակայն այստեղ Դինո Բուցատին առնետներին
որպես կենդանի չի ներկայացնում, այլ՝ մարդու: Մեր կյանքում շատ հաճախ ենք
հանդիպում պատահականությունների կամ էլ ինչպես մենք ենք սիրում այն անվանել` «հրաշքների»: Հաճախ այդ
պատահականություններից որևէ մեկը կարող է մեր կյանքի վրա մեծ ադեցություն թողնել: Այստեղ էլ է խոսվում պատահականությունների և մարդկային վախի
մասին:
Վախ...
Ի՞նչ է դա: Արատ, հիվանդություն, թե՞ հույզ: Իմ կարծիքով` իրեն տանջելու համար մարդու կողմից ստեղծված հույզ:
Ծնված օրից մարդիկ ունենում են տարատեսակ վախեր: Մենք ենք մեր համար
ստեղծում բարդություններ, դրանցից մեկն էլ վախն է: Դա առաջանում է մանկուց: Փոքր տարիքում մենք չհասկանալով` վախենում ենք և դա էլ հետևանքներ է թողնում: Բոլոր
վախերը հաղթահարելի են, ուղակի պետք է փորձենք հաղթահարել դրանք:
Այստեղ
խոսվում է մարդկանց այն տեսակի մասին, ովքեր վախենում են:
Ինչի՞ց: Առնետի՞ց: Ոչ, նրանք վախենում են` իրենք էլ չգիտակցելով` ինչից: Այստեղ առնետները հասկանալով, որ մարդկանց վախը
կարող են օգտագործել ի օգուտ իրենց, այդպես էլ վարվում են: Պետք է թույլ չտանք, որ
դիմացինը իմանա մեր վախերի մասին, որովհետև այն մեր դեմ կօգտագործեն: Եվ հիշենք,
որ մարդկանց վախի պատճառով առնետները բազմացան: Արդեն
ուշ էր որևէ բան փոխելու
համար: Ամեն ինչ իր ժամանակն ունի: Հաղթահարենք մեր մեջ եղած վախերը, որոնք ուղակի
մեզ խանգարում են ապրել, այնպես, ինչպես ցանկանում
ենք:
Комментариев нет:
Отправить комментарий